De Zeeuwse Frederique strijdt voor een herdenkingsmonument voor de slavernij op de boulevard van Vlissingen. Vlissingen is de stad van haar eerste zoen, de stad waar ze tot rust komt bij de zee en waar ze voor altijd zal blijven wonen. Maar als ze door het centrum loopt, ziet ze de trotse herenhuizen die gebouwd zijn met het geld dat over de rug van haar voorouders is verdiend. Vlissingen verdient een monument.

De strijdvaardigheid van Frederique wordt verweven met het verhaal van drie vrouwen en hun zoektocht naar vrijheid in de 18e eeuw. Hun moed galmt nog elke dag over de eilanden van Zeeland. De levens van deze vier vrouwen, die zich afspelen in twee verschillende tijdvakken, worden met elkaar verweven tot een portret over moed en vrijheidsstrijd. Een prachtige voorstelling van Theaterproductiehuis Zeeland in coproductie met Likeminds, met livemuziek.

In Alter verbindt Dilan haar familieverhaal met haar eigen verleden, heden en toekomst. Ze zoomt in op hoe ze met haar Turkse ouders en grootouders te maken krijgt met het leven in twee werelden: het denken en voelen op twee manieren en de verwarring die dat teweegbrengt. En hoe staat zij als derde generatie migrantenvrouw tegenover het moederschap, wat wil ze doorgeven? Wat neemt ze mee en wat laat ze achter, wat is er gewonnen en wat is er verloren?

Dilan Yurdakul is vanwege haar achtergrond geboeid door de wrijving tussen vrijheid en identiteit, tussen autonomie en gemeenschap. In haar werk onderzoekt ze de menselijke staat en staan familie, patronen, migratie en wording centraal.

Na de succesvolle voorstellingen Woiski vs. Woiski en De Gliphoeve, presenteren Orkater en Bijlmer Parktheater de voorstelling Stepping stones, over de komst van Surinamers naar Nederland. Waar eerder het verleden centraal stond, verkent Stepping stones de huidige tijd. Een periode waarin de derde generatie Surinamers in Nederland geworteld is en zich staande houdt in een wereld waar het bewustzijn over racisme en de vooroordelen op basis van kleur weliswaar groeit, maar die nog steeds niet gelijkwaardig is.

Livemuziek is het kloppend hart van de voorstelling én van de familie in Stepping stones. De muziek van oma Hedy’s band Stepping stones – jazz, funk, reggae en kaseko – is daarin het fundament, dat wordt aangevuld met hiphop en fusion, die elke generatie dynamisch en divers weerspiegelt.

We bewegen, in de hoop dat we bij elke sprong onthouden wie onze stepping stones zijn.

Ze probeert middels de muziek een antwoord te krijgen en te begrijpen wie zij nu echt is en wat er van je overblijft als iedereen van alles van je vindt en alles waar je voor staat in twijfel trekt. Ik volg gewoon mijn hart is een mooie, kwetsbare en moedige voorstelling vol inspirerende verhalen en een spannende ontdekkingsreis over vallen en weer opstaan.

Een bestseller in de klassieke muziek, Schuberts Winterreise, wordt uitgebeend tot op het bot en weer opnieuw opgebouwd. In de oorspronkelijke Winterreise legt de hoofdpersoon een eenzame, winterse reis af nadat zijn liefde hem verlaten heeft. Op zoek naar innerlijke rust, maar gekweld en achtervolgd door herinneringen, blijft hij vertwijfeld achter op het ijs. In Normality no more smelten moderne dans, muziektheater en klassieke muziek samen tot een nieuwe versie: een ode aan het divergente brein en een oproep tot begrip en empathie voor mensen die de wereld anders ervaren dan de grote massa.

Alle dansers, musici en acteurs spelen een personage dat is geïnspireerd op zowel persoonlijke ervaringen als wetenschappelijk onderzoek over neurodivergentie. Zij tonen hun kracht en kwetsbaarheid, omarmen hun eigen diversiteit en verlangen tegelijkertijd naar sociale integratie. Je ervaart hoe het is om in de huid te kruipen van mensen die als ‘vreemd’ worden gezien en ontdekt de unieke, veelzijdige en wonderlijke kwaliteiten van de neurodiverse mens.

Ragazze Quartet maakte van Winterreise, oorspronkelijk geschreven voor bariton en piano op een gedicht van Willhelm Müller, eerder al een versie voor bariton en strijkkwartet. In Normality no more stelt zij een veelkleurig ensemble samen met een ongebruikelijke combinatie van instrumenten en stijlen. Met countertenor, jazz-zang, strijkkwartet, elektronica, toetsen, slagwerk en doedelzak wordt de muziek van Schubert omgebogen tot een compleet nieuw, neurodivers alternatief van pulserende elektropop tot hypnotiserende strijkersglissandi en Surinaamse dansritmes.  

Drie zelfverklaarde laatbloeiers brengen een ode aan het leven. Ze zijn toch al laat met dat bloeien. Laat voor alles en vaak ook nog ietwat onhandig. Dan maar de schaamte voorbij en terug naar de oorsprong. 

We rennen door het leven, de duivel zit ons op de hielen. We kijken zelden om. We jagen successen na, denken dat ons leven ervan af hangt. Maar zijn deze doelen niet de maatstaf van een ander? Van die krankzinnig snel draaiende maatschappij? Wat als de boot missen eigenlijk het beste is dat je kan overkomen?

Het is nooit te laat om te bloeien, bloei met ons mee!